Διατροφή - Τροφοδότηση των μελισσών

Θρεπτικές απαιτήσεις:

Οι μέλισσες απαιτούν για την επιβίωσή τους πρωτεΐνες(αμινοξέα), υδατάνθρακες (ζάχαρα), λιπίδια (λιπαρά οξέα, στερόλες), βιταμίνες, ανόργανα άλατα (άλατα), και νερό. Αυτές οι θρεπτικές ουσίες πρέπει να βρίσκονται στην διατροφή σε καθορισμένη ποιοτική και ποσοτική αναλογία για τη βέλτιστη ανάπτυξη και ευζωϊα του πληθυσμού.

Πρωτεΐνες και αμινοξέα

Οι ενήλικες μέλισσες, ηλικίας 1 έως 14 ημερών, λαμβάνουν τις πρωτεΐνες από τη γύρη που οι συλλέκτριες συλλέγουν και φέρνουν στην κυψέλη. Ο γόνος, οι προνύμφες των μελισσών, λαμβάνουν τις απαραίτητες πρωτεΐνες κατά τις 3 πρώτες ημέρες της ζωής τους, μέσω του βασιλικού πολτού, που παράγεται από τους υποφαρυγγικούς αδένες των νεαρών μελισσών και στη συνέχεια μέσω της τροφής, που επίσης φτιάχνουν οι νεαρής ηλικίας μέλισσες, «παραμάνες», ένα μίγμα γύρης, μελιού και δικών τους σιελογόνων εκκρίσεων. Τέλος η βασίλισσα

προσλαμβάνει τις απαραίτητες πρωτεΐνες από τον βασιλικό πολτό, που παράγουν οι «παραμάνες» μέλισσες και ο οποίος είναι η αποκλειστική της τροφή και κατά το στάδιο της προνύμφης αλλά και σ’ όλη της τη ζωή ως ενήλικη.

Εάν υπολογίσουμε ότι για τη διατροφή μίας προνύμφης απαιτούνται 100

mgr γύρης, τότε απαιτείται 1 Kg γύρη για την εκτροφή περίπου 10.000

προνυμφών, δηλαδή 1 Kg ανά εβδομάδα, εάν η βασίλισσα ωοτοκεί 1.500

ωά/ 24ωρο--10.500 ωά/ 7 ημέρες. Εάν λάβουμε υπ’ όψιν μας ότι σε μία μελισσοκομική χρονιά εκτρέφονται από ένα μελίσσι περίπου

200.000 μέλισσες, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι κάθε μελίσσι συλλέγει - μόνο για τις ανάγκες εκτροφής του γόνου και όχι για κατανάλωση από τις ακμαίες μέλισσες - 20 Kg γύρης.

Αντίστοιχα οι ακμαίες μέλισσες καταναλώνουν μεγάλα ποσά γύρης κατά

τη διάρκεια των πρώτων 5-6 ημερών, μετά την έξοδό τους από το κελί,

ώστε να μπορέσουν να ολοκληρώσουν την ανάπτυξή τους. Αυτό αφορά

κυρίως την ανάπτυξη των υποφαρυγγικών τους αδένων, οι οποίοι θα παράξουν τον βασιλικό πολτό. Εάν σε εκείνη τη χρονική στιγμή δεν υπάρχει επάρκεια γύρης οι υποφαρυγγικοί αδένες δεν θα αναπτυχθούν επαρκώς και η παραγόμενη ποσότητα βασιλικού πολτού δεν θα μπορέσει να καλύψει τις ανάγκες της βασίλισσας, αλλά και των εκτρεφόμενων προνυμφών. Έτσι η βασίλισσα υποσιτιζόμενη θα μειώνει την ωοτοκία της, ενώ οι εκτρεφόμενες προνύμφες θα εξελιχθούν σε «ασθενικές» και σύντομης ζωής ακμαίες μέλισσες.

Όσον αφορά όμως στη γύρη, ως τροφή των μελισσών, σημασία δεν έχει

μόνο η επάρκεια (ποσότητα), αλλά και η ποιότητα. Και η ποιότητα της

γύρης καθορίζεται από την περιεκτικότητά της σε πρωτεΐνη, αλλά και τις

ποσότητες συγκεκριμένων αμινοξέων.

Η περιεκτικότητα σε πρωτεΐνη των γύρεων ποικίλλει από 10% έως 36%.

Η γύρη κάποιων φυτών περιέχει πρωτεϊ'νη ανεπαρκή σε ορισμένα

αμινοξέα που είναι κρίσιμα για την σωστή ανάπτυξη των μελισσών. Όλα

τα αμινοξέα που απαριθμούνται στον παρακάτω πίνακα, εκτός από τη

θρεονίνη, είναι κρίσιμα για την κανονική ανάπτυξη των ενήλικων

μελισσών. Με εξαίρεση την ιστιδίνη και την αργινίνη, τα άλλα αμινοξέα

δεν μπορούν να συντεθούν από τις μέλισσες και πρέπει να ληφθούν

μέσω της κατανάλωσης γύρης.

Η ανάγκη για πρωτεΐνη μειώνεται όταν οι ακμαίες μέλισσες σταματούν

να εκτρέφουν γόνο, να είναι παραμάνες (μεταξύ της 10ης και 14ης ημέρας

της ενήλικης ζωής τους). Στη συνέχεια, το κύριο στοιχείο της διατροφής

τους γίνονται οι υδατάνθρακες.

Υδατάνθρακες

Το νέκταρ ή το μελίτωμα είναι η σημαντικότερη πηγή υδατανθράκων στη

φυσική διατροφή των μελισσών.

Μπορεί να περιέχει διαλυτά στερεά από 5 έως 75 τοις εκατό (σάκχαρα) αν και συνήθως η περιεκτικότητά τους κυμαίνεται μεταξύ 25% και 40%.

Τα βασικά σάκχαρα που περιέχονται είναι σακχαρόζη, γλυκόζη, και φρουκτόζη. Άλλα σάκχαρα που περιέχονται στο νέκταρ ή το μελίτωμα είναι η μαλτόζη, τρεαλόζη, μελεσιτόζη, ενώ σάκχαρα τα οποία βρίσκονται σε μικρότερες συγκεντρώσεις είναι η μαλτόζη, ραμινόζη, ξυλόζη, γαλακτόζη, αραβινόζη και λακτόζη. Τα τελευταία η μέλισσα δεν μπορεί να τα χρησιμοποιήσει, ενώ σε συγκεκριμένες συγκεντρώσεις μπορεί να προκαλέσουν και δηλητηρίαση στις μέλισσες

Οι υδατάνθρακες δίνουν την απαραίτητη ενέργεια στις μέλισσες για να πετάξουν, να συλλέξουν, να κρατήσουν σταθερή τη θερμοκρασία στη

γονοφωλιά, να χτίσουν κ.α.

Ένα κανονικής ανάπτυξης μελίσσι υπολογίζεται ότι χρειάζεται για ένα

έτος περίπου 130-220 κιλά νέκταρος ήτοι 32-55 κιλά μελιού

Λιπίδια

Οι πληροφορίες για τη ανάγκη για λιπίδια (λιπαρά οξέα, στερόλες, και φωσφολιπίδια) των μελισσών είναι αποσπασματικές. 

Γενικά, τα λιπίδια χρησιμοποιούνται για τη παραγωγή ενέργειας και για τη λειτουργία των κυψελοειδών μεμβρανών των εντόμων. Κάτω από φυσιολογικές συνθήκες οι ανάγκες ενός μελισσιού σε λιπίδια καλύπτονται από την συλλεγόμενη γύρη.

Η περιεκτικότητα της γύρης σε λιπίδια παίζει σημαντικότατο ρόλο στη ελκυστικότητά της για τις μέλισσες και μάλιστα τα κριτήρια δεν είναι ποσοτικά (συνολική περιεκτικότητα) αλλά ποιοτικά (συγκέντρωση συγκεκριμένων λιπαρών ενώσεων).Έτσι συγκεκριμένα λιπαρά οξέα, όπως το λινολεϊκό και ωλενικό οξύ, ενώ έχουν θετική επίδραση στην εκτροφή του γόνου, οδηγούν στη μείωσή του όταν η συγκέντρωσή τους υπερβεί

μία συγκεκριμένη ποσότητα, 6% και 2% αντίστοιχα. Γενικά έχει παρατηρηθεί ότι γύρης με υψηλά ποσοστό σε λιπίδια είναι πιο ελκυστικές στις συλλέκτριες μέλισσες.

Εκτός από τη διατροφική αξία της γύρης για τις ακμαίες μέλισσες, η συλλογή της αποτελεί προϋπόθεση για τις παραμάνες μέλισσες για την εκτροφή του γόνου, ενώ πιθανολογείται και η απολυμαντική της δράση στην κοινωνία. Έρευνες έχουν αποδείξεις την ανασταλτική δράση που έχουν συγκεκριμένα λιπαρά οξέα, που υπάρχουν στη γύρη, όπως το λινολεϊκό οξύ, στην ανάπτυξη των βακτηρίων Melissococcus pluton και Paenibacillus larvae, υπεύθυνους παράγοντες για την Ευρωπαϊκή και Αμερικάνικη Σηψηγονία αντίστοιχα.

Βιταμίνες

Πηγή βιταμινών για τις μέλισσες είναι κυρίως η γύρη αλλά και το μέλι.

Φαίνεται ότι η επάρκεια σε βιταμίνες της τροφής δεν επηρεάζει τη

διάρκεια ζωής των ενήλικων μελισσών αλλά είναι κρίσιμη για την εξέλιξη του γόνου. Ετσι οι μέλισσες που έχουν ιδιαίτερη ανάγκη σε βιταμίνες είναι οι παραμάνες μέλισσες, οι οποίες παράγουν το βασιλικό πολτό και τρέφουν και τη βασίλισσα και τις προνύμφες. Τέσσερεις βιταμίνες του συμπλέγματος Β, παντοθενικό, θειαμίνη, ριβαφλαβίνη και πυριδοξίνη, και οι βιταμίνες Α και Κ σχετίζονται άμεσα με την ανάπτυξη των υποφαρυγγικών αδένων και την εκτροφή του γόνου. Επίσης το γιβεριλικό οξύ και η ινοσιτόλη επηρεάζει την εξέλιξη της αναπτυσσόμενης μέλισσας.

Υπάρχουν στοιχεία ότι η μέλισσα έχει τη δυνατότητα να παράγει κάποιες

βιταμίνες, όπως το παντοθενικό οξύ, μέσω των μικροοργανισμών που

διαβιούν στον εντερικό σωλήνα.

Ιχνοστοιχεία

Λίγα είναι γνωστά για τις ανάγκες των μελισσών σε ιχνοστοιχεία. Γενικά

το κάλιο, ο φώσφορος και το μαγνήσιο, θεωρούνται απαραίτητα στοιχεία

ζωής για τα έντομα, ενώ υψηλά επίπεδα ασβεστίου, νατρίου και χλωριούχου νατρίου δείχνουν τοξική επίδραση στις μέλισσες.

Πηγή ιχνοστοιχείων στη διατροφή της μέλισσας είναι η γύρη. 

Κάλιο, μαγνήσιο, μαγγάνιο, χαλκός, σίδηρος, ψευδάργυρος, νικέλιο, σελίνιο,

είναι μερικά από τα ιχνοστοιχεία που έχουν βρεθεί στη γύρη. Συνήθως η

γύρη αποφέρει 2-4% στάχτη ή 1-7% ιχνοστοιχεία.

Μέλισσες οι τροφοδοτήθηκαν με τροφή που περιείχε διάφορες συγκεντρώσεις ιχνοστοιχείων έδειξαν καλύτερη εκτροφή γόνου όταν το επίπεδο των ιχνοστοιχείων ήταν 0,5-1%

Νερό

Το νερό συλλέγεται από τις μέλισσες και χρησιμοποιείται για τις δικές

τους ανάγκες (επιβίωση), για την αραίωση του μελιού ή οποιασδήποτε

τροφής τοποθετεί ο μελισσοκόμος στη κυψέλη, για την Παρασκευή της

τροφής που δίνεται στις προνύμφες ηλικίας μεγαλύτερης των 3 ημερών

και για την διατήρηση της θερμοκρασίας της γονοφωλιάς.

Σε ένα μελίσσι η εισροή νέκταρος αποτελεί ερέθισμα, ικανή και

αναγκαία συνθήκη, για την ωοτοκία της βασίλισσας, ενώ η συλλογή

γύρης αποτελεί το αναγκαίο ερέθισμα για τις παραμάνες μέλισσες, για να

εκθρέψουν αυτό τον γόνο. Άρα είναι απαραίτητη η παρουσία και των δύο

αυτών στοιχείων για την επιβίωση μιας κοινωνίας μελισσών.

Συνήθως η μέλισσα δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα στο να συλλέξει τις απαραίτητες ποσότητες αυτών των στοιχείων. Στο πλαίσιο όμως της επαγγελματικής μελισσοκομίας, ή σε χρονιές με κακές κλιματολογικές

συνθήκες, μπορεί να δημιουργηθούν ανάγκες, που οι μέλισσες δεν μπορούν να καλύψουν. Στην περίπτωση αυτή ο μελισσοκόμος επεμβαίνει και τροφοδοτεί τα μελίσσια του.

Η τροφοδότηση των μελισσιών μπορεί να γίνει στις παρακάτω

περιπτώσεις :

I. όταν δεν υπάρχουν αρκετά αποθέματα για το ξεχειμώνιασμα

II. ή την συντήρησή του σε εποχές ξηρικές χωρίς ανθοφορίες, με

αποτέλεσμα να περιορίζεται η εκτροφή του γόνου

III.ως διέγερση της ωοτοκίας της βασίλισσας και τη γρήγορη παραγωγή

γόνου

IV.όταν γίνεται βασιλοτροφία ή εισαγωγής νέας βασίλισσας

V. όταν κάνουμε συνένωση μελισσιών ή τεχνητό αφεσμό

VI.όταν το μελίσσι χάσει μεγάλο αριθμό συλλεκτριών μελισσών από

εντομοκτόνα ή άλλες αιτίες

VII.και παλαιότερα ως μέσο χημειοθεραπείας για την αντιμετώπιση ασθενειών

Διατροφή - Τροφοδότηση των μελισσών

Δρ. Σοφία Γούναρη