ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΗ ΤΟΥ ΜΕΛΙΟΥ

Ανεξάρτητα από τις σκοπιμότητες που επέτρεψαν την ευρεία προβολή του θέματος, η ουσία παραμένει άθικτη: πόσο θα δεχόμαστε ακόμη τα χημικά να παραμονεύουν ακόμη και σε μια «θεϊκή» τροφή όπως το μέλι;

Δεν είναι δυνατόν να παίζουμε συνεχώς με τη φωτιά και να νοιώθουμε ασφαλείς με την αμφισβητούμενη λογική των ορίων, που η συνεχής αυστηροποίησή τους δείχνει και την ανεπάρκεια της προστασίας που προσφέρουν. Και είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι ακόμη και εάν ο παραγωγός θελήσει να αποφύγει κάθε επαφή με τα χημικά και να περάσει στην βιολογική γεωργία, το μέλι του είναι αμφίβολο αν θα έχει μηδενική επιβάρυνση.

Είναι αλήθεια ότι χρειάζεται μεγαλύτερη κατανάλωση μελιού με κηροσκωρίνη για να υπάρξουν σημαντικές επιπτώσεις στην υγεία του καταναλωτή. Όμως υπάρχουν οικογένειες που έχουν αντικαταστήσει τη ζάχαρη με το μέλι αλλά και δεν γνωρίζουμε τη συνεργατική δράση των διαφόρων χημικών ουσιών που προσλαμβάνουμε από διάφορες πηγές.

Το μέλι σήμερα δηλητηριάζεται όχι μόνο από το παρα-διχλωρο-βενζόλιο αλλά και από το ναφθαλένιο, το διβρωμοαιθάνιο το μαλαθείο, το coumaphos ή το fluvaline. Βρέθηκαν ακόμη και οργανοχλωριωμένα φυτοφάρμακα (DDE, DDE, HCH) που είναι ιδιαιτέρως επικίνδυνα και καρκινογόνα.

Εξακολουθούν ακόμη να ανιχνεύονται και αντιβιοτικά, η κατανάλωση των οποίων μπορεί να προκαλέσει σοβαρές συνέπειες στον ανθρώπινο οργανισμό. Τι κι αν η χρήση αντιβιοτικών απαγορεύεται από την Ε.Ε.;

Πρόβλημα υπάρχει και με το εισαγόμενο μέλι. Κάποιες εταιρείες κάνουν εισαγωγή βιομηχανικού μελιού και τα αναμιγνύουν με ελληνικό. Τα βιομηχανικά μέλια είναι υποβαθμισμένα γιατί περιέχουν μεγάλα ποσοστά HMF (υδροξυμεθυλοφουρφουράλης), παραμέτρους που καθορίζουν την ποιότητά του κατά την επεξεργασία του. Για παράδειγμα θερμαίνουν το μέλι ώστε να μην περάσουν από τα φίλτρα τα σωματίδια που λειτουργούν ως παράγοντες κρυστάλλωσης (κερί, γύρη, κτλ), γιατί οι καταναλωτές δεν το προτιμούν παγωμένο (παρόλο που είναι καλύτερο). Τα υποβαθμισμένα μέλια μπορεί να πηγαίνουν από κάποια υποανάπτυκτη χώρα στη Γερμανία και εκεί να απορρίπτονται. Κάποιοι όμως τα φέρνουν στην Ελλάδα ως βιομηχανικά (για χρήση στη ζαχαροπλαστική, χαλβάδες, κτλ) αλλά τα αναμιγνύουν με ελληνικά και τα πουλούν ως επιτραπέζια. Σε κάθε περίπτωση, η έλλειψη προστατευτικού πλαισίου στις χώρες αυτές σημαίνει και μεγαλύτερη επιβάρυνση του μελιού με χημικές ουσίες.

Υπάρχουν εναλλακτικές όπως και μελισσοτεχνικές μέθοδοι, που θέλουν όμως επιπλέον εργασία. Είναι όμως προτιμότερες από την απαξίωση του μελιού ή τη διοχέτευσή του «στο καθημερινό διαιτολόγιο του στρατεύματος».

Η εποχή του «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε» έχει πια παρέλθει.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αγγελιοφόρος»