Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΕΛΙΣΣΟΚΟΜΙΑ ΕΠΙ ΞΥΡΟΥ ΑΚΜΗΣ....

 

Των Μόσχου Ντιώνια και Πασχάλη Χριστοδούλου

 

Μόνο όποιος εθελοτυφλεί, δεν αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί στο χώρο της μελισσοκομίας.

Οι τελευταίες εξελίξεις δεν προέκυψαν ως κεραυνός εν αιθρία ούτε ήταν αποκομμένες από όσα διαδραματίζονταν τα προηγούμενα χρόνια. Φυσικά κανείς δεν πιστεύει ότι πατάχθηκαν τα φαινόμενα ανομίας στο χώρο. Μια ματιά στα ράφια των super markets αποδεικνύει του λόγου το αληθές αφού συνεχίζουν να υπάρχουν τα ίδια προϊόντα. Χαρακτηριστικό των ημερών είναι η απόλυτη σιωπή. Πέρα από αναρτήσεις στα social media με την είδηση, της αυτονόητης ενέργειας σε μια ευνομούμενη πολιτεία, δηλαδή του ελέγχου από τον ΕΦΕΤ και την απόσυρση μελιών από αλυσίδες μεγάλων καταστημάτων, έτερο ουδέν. Ούτε αναφέρθηκε κάπου ότι η χημική ουσία 4-μεθυλο-ιμιδαζόλιο και τα πρόσθετα χρωστικά Ε150c και Ε150d είναι ύποπτα για καρκινογενέσεις γεγονός που άμεσα έπρεπε να παραπεμφθεί στη δικαιοσύνη και όχι να μείνει στα πλαίσια ενός διοικητικού ελέγχου με πειθαρχικές επιπτώσεις το πολύ και κάποιο οικονομικό πρόστιμο. Η εγκληματική, από δόλο ή αμέλεια, ενέργεια διακίνησης ύποπτων ουσιών μέσω ενός υπέροχου προϊόντος της φύσης, του μελιού, πρέπει άμεσα να καταλήξει στη δικαιοσύνη. Είτε με παραπομπή από τον ΕΦΕΤ είτε με αυτεπάγγελτη έγκληση.

Άραγε λύθηκαν τα προβλήματα; Οι τιμές του μελιού, τώρα που δημοσιοποιήθηκε επίσημα αυτό που χρόνια συμβαίνει με τις εισαγωγές υποβαθμισμένων μελιών, θα βελτιωθούν; Η αγορά του μελιού και των προϊόντων της μέλισσας θα αντιδράσει και ας μου επιτραπεί να χρησιμοποιήσω τον όρο, θα αυτορυθμισθεί; Θα περάσει στη λογική του win – win ή κατά τον Ερντογάν kazan – kazan, ή θα συνεχίσει να υπάρχει αυτή η ανισοβαρής σχέση μεταξύ μελισσοκόμων που δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους και το εμπόριο, σε κάθε του μορφή, που κερδίζει από την εκμετάλλευση του μόχθου και του αγώνα των πρώτων;

Τι έγινε όμως τα τελευταία χρόνια και σήμερα δεν υπάρχει καμιά οργανωμένη αντίδραση;

Είναι γεγονός ότι η θεσμική συλλογική έκφραση των μελισσοκόμων ήταν πολύ κατώτερη των περιστάσεων. Δεν χρειάζεται καμία περαιτέρω αναφορά για γεγονότα και συμπεριφορές που είναι γνωστά σε όλους και οδήγησαν τον κλάδο σε ένα βαρύ χειμώνα χωρίς καμιά προετοιμασία. Το χειρότερο δε είναι ότι η άνοιξη δεν φαίνεται.

Αν κανείς σταθεί μακριά από τα γεγονότα, ως παρατηρητής, θα καταλογίσει ευθύνες σε όλους. Πρωτίστως στην αυτοαποκαλούμενη θεσμική ηγεσία αλλά και σε όσους είτε με την αποχή τους είτε με την αναβλητικότητά τους αλλά και τον μεταμορφισμό τους κατάφεραν να βγάλουν το τρένο από τις ράγες. Θα χρειαζόταν πολύ μελάνι για να καταγραφούν γεγονότα, συμπεριφορές, πισωγυρίσματα, ολιγωρίες, τακτικισμοί, υπερβάλλουσα αμετροέπεια κυρίως όμως ένας αμοραλισμός χωρίς όρια. Αυτά βέβαια δεν απασχολούν κανέναν. Εκείνο που βασανίζει τους μελισσοκόμους και πρέπει να απαντηθεί και μάλιστα άμεσα είναι το τι μέλλει γενέσθαι.

Το 2015, μετά από μία ακόμη εκλογική Γεν. Συνέλευση παρωδία της ΟΜΣΕ με το γνωστό αποτέλεσμα 11-0, υπήρξε η ιδέα των Πανελληνίων συνεδρίων Επαγγελματικής Μελισσοκομίας. Η έντονη αντίθεση στην αρχή, μετριοπαθής στη συνέχεια και πολεμική την τρίτη φορά, του προέδρου της ΟΜΣΕ, αποδεικνύει πόσο σωστή κατεύθυνση άρχισε να παίρνει ο κλάδος της μελισσοκομίας. Συμπερασματικά μπορούμε να καταγράψουμε τα συνέδρια ως μια θετική εξέλιξη.

Αρκούν όμως μόνο τα συνέδρια όταν άλλοι αποφασίζουν κι άλλοι συμμετέχουν στις διαβουλεύσεις για τη λήψη των αποφάσεων;

Στο παραπάνω ερώτημα δόθηκε απάντηση στο 2ο Πανελλήνιο Συνέδριο Επαγγελματικής Μελισσοκομίας στα Γιάννενα. Η απόφαση για την ίδρυση Συνδέσμου Ελληνικού Μελιού και λοιπών προϊόντων της Μέλισσας δημιουργούσε ελπιδοφόρες προοπτικές κάτι που αναγνωρίστηκε και αγκαλιάστηκε αμέσως από τους μελισσοκόμους.

Η εξέλιξή του όμως, για λόγους που δεν είναι του παρόντος ούτε και θα βοηθήσουν, δεν ήταν η προσδοκώμενη. Υπάρχει όμως καιρός και επιβάλλεται να προχωρήσει.

Εν κατακλείδι. Η δημιουργία νέων μορφών παρουσίας και παρέμβασης στο χώρο της μελισσοκομίας, όπως ο Σύνδεσμος, είναι ο μοναδικός τρόπος που μπορεί να φωτίσει το σκοτάδι που κυριαρχεί. Η αντιγραφή, με καινούργια ή όχι πρόσωπα, παλιών και αποτυχημένων δομών θα συντηρήσει το μεσαίωνα που επικρατεί. Άλλωστε πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουν ότι «με υλικά κατεδάφισης δεν κτίζεται το νέο».

 

Δεκέμβρης 2020