Ποιος είναι ευφυής; Αυτός που μπορεί να
προσαρμόζεται στις αλλαγές του περιβάλλοντος.
Ευφυής όμως είναι κι εκείνος ο
οργανισμός που κρατά σε ισορροπία όλους τους άλλους οργανισμούς που φανερά ή
λάθρα εξαρτώνται από αυτόν.
Οι μέλισσες κρατούν σε ισορροπία τη
σταθερότητα όλων των οργανισμών που υπάρχουν στον πλανήτη. Αν λόγου χάρη
εκλείψουν την άνοιξη οι αμυγδαλιές, θα υπο-πολλαπλασιαστεί τραγικά η
παραγωγικότητα των μελισσών. Γιατί το νέκταρ της αμυγδαλιάς την κάνουν ως το
πιο αποδοτικό μελισσοκομικό φυτό.
Άρα οι μέλισσες είναι ευφυείς.
Αυτή τη μαθηματική ιδιότητα θυμήθηκα,
μεταβατική λέγεται, καθώς ο κ.Αλέξανδρος Γκουσιάρης:
Παραγωγός και προσκεκλημένος
της Μελισσοκομικής Δωδεκανήσου έκανε μια σύντομη, εύστοχη, σαφή ομιλία για τον
θαυμαστό κόσμο των Μελισσών, που ξέρουν να κρατούν σε ισορροπία τον κόσμο. Δεν έχει τόση σημασία αν η φράση του
Αϊνστάιν «αν εξαφανιστούν οι Μέλισσες οι άνθρωποι θα εξαφανιστούν σε τέσσερα
χρόνια» είναι ή όχι υπερβολική ή ακόμα και δική του, όσο η αλήθεια που κρύβει
για την πολύτιμη ύπαρξη των μελισσών και των προϊόντων τους.
Στην Κίνα λόγω των αγροχημικών προϊόντων
καταστράφηκαν οι φυσικές επικονιάσεις με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να επικονιάζουν
μόνοι τους τα σημεία, όπου μπορούν να δουλέψουν οι μέλισσες.
Στην Ελλάδα, τη χώρα που λόγω κλίματος
και ύπαρξης μελισσοκομικών φυτών ευνοείται η επικονίαση και διευκολύνεται το
έργο της Φύσης, η εντομοφοβία και η μελισσοφοβία φαίνεται να είναι ισχυρότερες
από την αγάπη και τον σεβασμό μας προς τις Μέλισσες. Αυτό φαίνεται κατ’αρχάς
από τους λίγους και μοναχικούς μελισσοπαραγωγούς της Ελλάδας που εξ έρωτος για
την πολύτιμη φύση των Μελισσών παραμερίζουν τις δυσκολίες και αφ’ετέρου από την
αδιαφορία μιας χώρας που στοχεύει στον Τουρισμό με το πρότυπο του Ζορμπά, το
συρτάκι, το σουβλάκι, το ουζάκι, ενώ δεν χρησιμοποιεί το πιο δυνατό της χαρτί:
την υπεροχή της ελληνικής παραγωγικότητας και μέσω της μελισσοπαραγωγής. Γιατί
ο Τουρισμός θέλει Γνώση και Τέχνη.
Θέλω να πω ότι το 2004 στη Βιέννη
υπήρχαν τέσσερα μικρά Μουσεία Μέλισσας σε μια χώρα που δεν διαθέτει
μελισσοπαραγωγούς. Στην Ελλάδα το πρώτο και μοναδικό Μουσείο Μέλισσας βρίσκεται
στη Ρόδο, δημιουργήθηκε από τους κκ Νίκο Μελισσουργό και Νίκο Ρέτσα, λόγω
προδιαγραφών και σχεδιασμού κατατάσσεται ανάμεσα στα καλύτερα του πλανήτη και
αποτελεί σημείο αναφοράς στους ανθρώπους που σέβονται τον θαυμαστό κόσμο των
Μελισσών.
Τα εγκαίνια του πρώτου Μουσείου Μέλισσας
της Ελλάδας έγιναν στις 12 Φεβρουαρίου 2017 και ο χώρος διαθέτει και ειδικά
διαμορφωμένη πτέρυγα στην οποία εκτίθενται την ώρα του εργασίας τους
εκατοντάδες μέλισσες, εργάτριες και η Βασίλισσα τους. Και κάτι που δεν γνωρίζει
ο κόσμος: η Μελισσοκομική Δωδεκανήσου -ως γνήσια εργάτρια σαν τις μέλισσες -
χορηγεί πολλές εκδηλώσεις με μελεκούνια και άλλα προϊόντα που προάγουν τη Ρόδο.
Εντός και εκτός Ρόδου.
Στο δια ταύτα: αναζητάμε ένα δυνατό
brand name για την Ελλάδα. Η θάλασσα και οι παραλίες είναι η αφορμή για τον
Τουρισμό, αλλά θάλασσες και παραλίες έχουν κι άλλες χώρες. Το δυνατό χαρτί της
Ελλάδας είναι τα προϊόντα της, που της δίνουν διαρκή και αναπτυξιακή πορεία. Το
μέλι, τα προϊόντα της μέλισσας, το λάδι, η θαυμάσια ελληνική γη είναι ο πλούτος
της. Είναι η υπεροχή της. Μέχρι που να το συνειδητοποιήσουν αυτοί που νομίζουν
ότι ξέρουν από Τουρισμό, ας υποκλιθούμε στους δημιουργούς της Μελισσοκομικής
Δωδεκανήσου και σε όλους τους εραστές της παραγωγής τοπικών προϊόντων,
σεβόμενοι το τσαγανό και το υγιές πείσμα τους να δημιουργούν υγιείς
επιχειρηματικές μονάδες που δίνουν εργασία, τη στιγμή που άλλοι επιμένουν στη
οπισθοδρομική νοοτροπία των διορισμών και της καρεκλοπαθογενούς εξασφάλισης.
Και για να το κάνω πιο σαφές: πέρασε η
εποχή του 1960 με το «λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου». Για να
επιβιώσουμε τον 21ο αιώνα χρειαζόμαστε δράσεις έντιμες, συναρπαστικές,
αποτελεσματικές, δημιουργικές, φρέσκες. Κάτι χειροπιαστό και με ρίζες
ελληνικές. Έτσι θα γεμίσει και το ταμείο. Με σεβασμό και αγάπη. Και παρουσίαση
των ανθρώπων που δημιουργούν επιτυχημένες επιχειρήσεις. Φαντάσου αντί για μια
ώρα γεωμετρίας ή ιστορίας στο σχολείο, οι μικροί άνθρωποι να είχαν την ευκαιρία
να συνομιλήσουν με κάποιο μελισσοπαραγωγό. Ή οινοπαραγωγό, ή σοκολατοπαραγωγό.
Έξω από τα τετριμμένα.
Έξω από τα τετριμμένα. Η Ελλάδα; Γιατί
όχι; Γίνεται; Φυσικά και γίνεται.
Η απόδειξη είναι στη λεωφόρο
Τσαΐρι-Αεροδρόμιο Ρόδου. Στη Μελισσοκομική Δωδεκανήσου και το Πρώτο Ελληνικό
Μουσείο Μέλισσας. Και ευτυχώς δεν είναι η μόνη υγιής επιχείρηση.
Υγ: παραπάνω έθεσα πρόταση για ομιλία
των επιχειρηματιών στα σχολειά. Να μάθουν οι μικροί άνθρωποι ότι επιχειρήσεις
δεν είναι μόνο οι καφετέριες και τα σουβλατζίδικα. Προτείνω και κάτι ακόμα: οι
ξενοδόχοι οφείλουν όχι μόνο να κερνούν τους τουρίστες τους μελεκούνια, αλλά να
τους ξεναγούν και στο χώρο παραγωγής και έκθεσης των υγιών επιχειρήσεων ενός
τόπου. Στη Ρόδο την Μελισσοκομική λ.χ, στην Κρήτη κάποια άλλη, στην Πάτμο
κάποια τρίτη. Αυτό είναι ποιότητα Τουρισμού. Δράση, Γνώση, Πρωτοτυπία.
Τζίνα Δαβιλά
Δημοσίευση σχολίου