Οι μέλισσες στη μεσαιωνική Ευρώπη έχαιραν μεγάλης εκτίμησης κυρίως λόγω του μελιού τους και του κεριού τους. Χρησιμοποιούσαν το μέλι σαν γλυκαντική ουσία, σαν φάρμακο αλλά και σαν το κύριο συστατικό για το υδρόμελι –ένα ήπιο αλκοολούχο ποτό που το καταναλώνανε για τις θρεπτικές και επανορθωτικές του ιδιότητες. Το μελισσοκέρι παρείχε την καθαρότερης καύσης πηγή φωτός εκείνη την περίοδο η οποία ήταν πολύ απαραίτητη για τους σκοτεινούς κλειστούς χώρους. Ήταν άγραφος κανόνας τότε να διατηρούν μελίσσια σε μοναστήρια και αρχοντικά, όπου τα φρόντιζαν με ιδιαίτερο σεβασμό και τα θεωρούσαν μέρος της οικογένειας ή της κοινότητας.
Πίστευαν πως οι μέλισσες είχαν μια ιδιαίτερη νοημοσύνη σχετικά με τα μυστήρια του σύμπαντος. Για το λόγο αυτό, παρατηρούσαν τη συμπεριφορά τους από πολύ κοντά. Ένα σμήνος μελισσών ήταν αφορμή για προσοχή: αν συγκεντρώνονταν γύρω από ένα ξερό κλαδί κάποιος άνθρωπος θα πέθαινε. Αν πετούσαν μέσα στο σπίτι, ένας ξένος θα καλούσε σύντομα. Αν έμεναν πάνω στη στέγη ενός σπιτιού αυτό σήμαινε καλοτυχία. Η αμοιβαία σχέση μεταξύ των ανθρώπων και των μελισσών ήταν τόσο σημαντική που έπαιρναν τις δραστηριότητες των μελισσών πολύ στα σοβαρά. Με τη σειρά τους, εάν υπήρχε διαμάχη μέσα στην ανθρώπινη κοινότητα, οι μέλισσες θα σταματούσαν να παράγουν μέλι, θα πέθαιναν ή θα έφευγαν.
Για το λόγο αυτό, το «διάβασμα» των μελισσών έγινε μια παράδοση που παρακολουθήθηκε στενά. Οι μέλισσες ήταν ενημερωμένες για τα σημαντικά γεγονότα στη ζωή των κατόχων τους, όπως μακρινά ταξίδια, γεννήσεις, γάμοι και θάνατοι. Αν οι μέλισσες μετά την πληροφόρηση ενός θανάτου δεν έπεφταν σε πένθος, υπήρχε η πεποίθηση πως δεν θα ευδοκιμούσαν ή πως θα εγκατέλειπαν τις κυψέλες τους.
Το να βάλουν τις μέλισσες σε πένθος, με τον σωστό τρόπο, συχνά περιλάμβανε να σκεπάσουν τις κυψέλες με μαύρο κρεπ ύφασμα και να αφήσουν ένα κομμάτι από το ψωμί της κηδείας κοντά, ενώ παράλληλα τραγουδούσαν απαλά στις μέλισσες εξιστορώντας τους τι είχε συμβεί. Αυτά τα λυπητερά στιχάκια μεταφέρθηκαν από την Αγγλία στη Γερμανία και τελικά έφτασαν μέχρι τη Βόρεια Αμερική με την εποίκηση των Ηνωμένων Πολιτειών.
Εξαιτίας αυτής της ζεστής και ιερής σχέσης μεταξύ των μελισσών και των κατόχων τους, θεωρείτο κακοτυχία να γίνει ανταλλαγή χρημάτων όταν έπαιρναν ένα μελίσσι. Αντίθετα, είτε το έκαναν ανταλλαγή είτε το δώριζαν. Αυτή η φιλοσοφία έχει μεταφερθεί και στο σήμερα αναφορικά με το θέμα της βιώσιμης εκμετάλλευσης των μελισσών, η οποία εξαρτάται από την προσφορά των μελισσών και όχι με τη ζήτηση των προϊόντων της.
Δημοσίευση σχολίου