Ανά τον κόσμο υπήρξαν όπως σε όλα τα είδη έτσι και στις μέλισσες διάφορες φυλές σε κάθε είδος.
Ο άνθρωπος γρήγορα κατάλαβε ότι αν εισάγει κάποιες ανώτερες φυλές πχ ποιο εργατικές ή ποιο ανθεκτικές στις ασθένειες θα έχει και καλύτερη παραγωγή.
Σε μερικές περιπτώσεις αυτό γύρισε μπούμερανγκ όμως γιατί οι αυτόχθονες φυλές που υπήρχαν σε κάθε περιοχή είχαν προσαρμοστεί στο κλίμα και στις συνθήκες που εκεί επικρατούσαν.
Έτσι οι νέες φυλές που ήρθαν αντί για περισσότερη παραγωγή έδωσαν λιγότερη, γιατί δεν μπορούσαν να προσαρμοστούν εύκολα στο νέο περιβάλλον.
Γι αυτό ο άνθρωπος πέρασε σε άλλες λύσεις, πχ διασταύρωση των αυτοχθόνων με τις ξένες φυλές.
Με αυτά και με αυτά έχουμε σήμερα κάμποσες φυλές μελισσών στην χώρα μας που δεν μπορούν όμως να χαρακτηριστούν ως καθαρόαιμες.
Οι Ελληνικές φυλές κατηγοριοποιούνται ως εξής:
Apis mellifera adami (Κρητική μέλισσα)
Το όνομα δόθηκε προς τιμή του μοναχού Brother Adam και τη συναντούμε στην Κρήτη. Οι μέλισσες των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου (Κάρπαθος, Ρόδος, Κως, Χίος, Λέσβος) μοιάζουν πολύ με τη μέλισσα αυτή. Οι μέλισσες διαχειμάζουν εύκολα ακόμη και σε περιοχές με κρύο χειμώνα. Η παραγωγή γόνου είναι μεγάλη και συνεχίζεται ακόμη και κατά τη διάρκεια του χειμώνα επειδή οι κλιματολογικές συνθήκες του νησιού το επιτρέπουν. Από τον Φεβρουάριο αρχίζει η γρήγορη ανάπτυξη του γόνου που φθάνει κατά τον Μάιο μέχρι τα 14-18 πλάισια γόνου. Την εποχή αυτή σχεδόν κάθε μελίσσι προετοιμάζεται για σμηνουργία, κατασκευάζοντας συνήθως 60-200 βασιλικά κελιά που ένα μέρος από αυτά είναι σε συστάδες. Ο Brother Adam την περιγράφει σαν "εξαιρετικά επιθετική".
Apis mellifera cecropia (Κεκρόπια μέλισσα)
Το όνομα κεκρόπια μέλισσα χρησιμοποιήθηκε από τον Βεργίλιο στο ποιήμα του "Γεωργικά". Το Βόρειο όριο της Κεκρόπιας φυλής είναι η γραμμή που σχηματίζεται από τις πόλεις Ιωάννινα, Μέτσοβο και Καλαμπάκα. Προς τα Νότια καλύπτει την Κεντρική και Νότια Ελλάδα συμπεριλαμβανομένης και της Πελοποννήσου. Κατά παράδοξο τρόπο στα νησιά του Ιονίου Πελάγους οι μέλισσες μοιάζουν μορφολογικά περισσότερο με την Καρνιολική φυλή παρά με την Κεκρόπια.
Η κεκρόπια είναι πολύ ανθεκτική στις ασθένειες και δεν σμηνουργεί εύκολα.
Χαρακτηριστικό της είναι ότι κοκκινίζει λιγάκι κυρίως στην βάση τις κοιλιάς της.
Η κεκρόπια είναι η φυλή που υπήρχε παλιά στο μεγαλύτερο μέρος της Ελλάδας, η αυθεντική ελληνική φυλή δηλαδή μαζί με την Μακεδονική.
Apis mellifera macedonica ( Μακεδονική μέλισσα)
Είναι η πιό πρόσφατα χαρακτηρισμένη φυλή στον κόσμο (1987). Η φυλή αυτή βρίσκεται στη Μακεδονία, Θράκη, Ήπειρο και Θεσσαλία, πάνω από τη γραμμή που σχηματίζουν οι πόλεις Ιωάννινα, Μέτσοβο και Καλαμπάκα. Επίσης περιλαμβάνει και ένα πολύ μικρό μέρος νότια των Σκοπίων, τη Βουλγαρία, την ανατολική Ρουμανία και ένα μέρος της Ρωσίας. Η Μακεδονική μέλισσα είναι πολύ ήρεμη, έχει μικρή τάση για σμηνουργία, μείωση του γόνου το καλοκαίρι, δυνατούς πληθυσμούς το χειμώνα και συλλογή μεγάλης ποσότητας πρόπολης.
Apis mellifera carnica (Καρνιολική μέλισσα)
Όπως αναφέρθηκε παραπάνω τη συναντούμε στα νησιά του Ιονίου Πελάγους. Εμφανίζει παρόμοιο μέγεθος, χρώμα και τρίχωμα με εκείνο της Καυκάσιας. Είναι ήρεμη μέλισσα και αναπτύσεται γρήγορα την άνοιξη. Χρησιμοποιεί ελάχιστη πρόπολη και έχει μικρή τάση για σμηνουργία και παραπλάνηση.
Τέλος αξίζει να αναφερθούμε και στην Κυπριακή μέλισσα (Apis mellifera cypria).
Είναι εξαιρετικά επιθετική και όπως αναφέρεται, ούτε ακόμη και ο καπνός δεν τις ηρεμεί. Έχει γρήγορη ανάπτυξη του γόνου και παρουσιάζει έντονη τάση για σμηνουργία.
Πηγή
Δημοσίευση σχολίου