Όταν μιλάμε για σταθερή μελισσοκομία ειδικά κοντά σε πόλεις είναι σημαντικό γνωρίζουμε πόσες αποικίες μπορούν να ζήσουν στο συγκεκριμένο τόπο που έχουμε το μελισσοκομείο μας.
Η φύση
Όλοι μας έχουμε παρατηρήσει μια σμηνουργία. Ξέρουμε ότι το νέο σμήνος μόλις βγει από την κυψέλη στέκεται για λίγες ώρες ή και μέρες σε ένα κοντινό κλαδί και μετά φεύγει μακριά.
Η μετακίνηση αυτή μπορεί να είναι και αρκετά χιλιόμετρα μακριά και έχει στόχο να βρεθεί μια περιοχή με επάρκεια τροφών.
Μια περιοχή ικανή αφενός να στηρίξει το μελίσσι τις πρώτες ημέρες ώστε να επιβιώσει, και στην συνέχεια να μεγαλώσει και να συλλέξει μέλι και να αποθηκεύσει για τον επόμενο χειμώνα.
Αυτή η μετακίνηση είναι γραμμένη στα γονίδια της μέλισσας και είναι ενστικτώδης συμπεριφορά κι άρα αναγκαία για την επιβίωση του είδους.
Όλη η κουβέντα έχει προκύψει από έρευνες έχουν κάνει μελισσοκόμοι σε σταθερά μελισσοκομεία και -μέσω της τήρησης αρχείων παράγωγης μελιού-, έχει προκύψει η παρατήρηση ότι όσο αυξάνεται η πυκνότητα των μελισσιών σε μια περιοχή τόσο μειώνεται η ετήσια παραγωγικότητα κάθε μελισσιού.
Το στοιχείο αυτό δείχνει ότι μια περιοχή έχει συγκεκριμένη μελισσοχωρητικότητα.
Υπάρχουν ακόμη στοιχεία που δείχνουν ότι ακόμη και η μεταφορά σε μια ανθοφορία στην όποια συνωστίζονται πολλά μελίσσια μείωσε την ετήσια παραγωγή μελιού μια κυψέλης σε σχέση με ισοδύναμα μελίσσια που έμειναν σταθερά.
Στο βιβλίο του Pierre Jean Prost «Μελισσοκομία» (εκδόσεις Ψύχαλου) γίνεται λόγος για καλή και κακή μεταφορά με βάση την τελική παραγωγή μελιού/ κυψέλη.
Όλα είναι σχετικά
Βεβαίως όλα αυτά είναι κάπως σχετικά κι όχι απόλυτα και σχετικοποιούνται ακόμη περισσότερο από τις κλιματολογικές συνθήκες που διέπουν μια περιοχή, αλλά και το κατά πόσο αυτές μπορεί να αλλάζουν από χρονιά σε χρονιά.
Περαιτέρω η χωρητικότητα μια περιοχής επηρεάζεται από το υπάρχουν καλλιέργειες σε αυτήν.
Ένα ελληνικό αμιγές πευκοδάσος -για παράδειγμα-, παρά την ποσότητα μελιτώματος που έχουν οι μέλισσες στην διάθεση τους δεν μπορεί να στηρίξει τα μελίσσια μας για όλο τον χρόνο λόγο της απουσία γύρης.
Πολλές φορές ο μελισσοκόμος αφού παρέμβει με γυρεόπιτες αναγκάζεται να μεταφέρει τα μελίσσια εκτός πευκοδάσους για να τα σώσει
Ομοίως δεν μπορεί να στηρίξει τα μελίσσια μας για όλο τον χρόνο και μια ξηροθερμική πεδιάδα με σιταροχώραφα που τα καίει ο λίβας .
Όλα αλλάζουν όμως αν στην πεδιάδα το μεσοκαλόκαρο υπάρχουν καλλιεργούμενες εκτάσεις βαμβακιού ή ηλίανθου ή ένα κοντινό ποτάμι συντηρεί πληθυσμούς αφίδων ή παρέχει μελιτώματα από μετκαλφα.
Πρακτικές συμβουλές
Οι περισσότεροι μελισσοκόμοι όταν συλλάβουν νέο σμήνος ή κόψουν μια παραφυάδα την εφοδιάσουν με μια ποσότητα τροφής και την υποστηρίζουν μέχρι να περάσει τα 5 πλαίσια πληθυσμό. Από εκεί και πέρα την αφήνουν στην τύχη της.
Δίπλα τους θα βρούμε κι αρκετούς μελισσοκόμους που ταΐζουν σε σταθερή βάση τα μελίσσια τους με σιρόπι και ζυμάρια καθώς για αυτούς η ποσότητα της παραγωγής μελιού είναι το πρωτεύων.
Για αυτούς τους δεύτερους είναι μάλλον αδύνατον να προσδιορίσουν το αν μια περιοχή επαρκεί για τα μελίσσια τους και πόσα μελίσσια χωράει.
Τουναντίον οι πρώτοι πολύ σύντομα μετά το σταμάτημα της τροφοδοσίας θα εντοπίσουν αν τα μελίσσια του πεινάνε κι αν η τροφή που βρίσκεται εκεί έξω επαρκεί για αναπτυχθούν το μελίσσια και να γίνουν παραγωγικό.
Πολύ σύντομα αυτοί οι δεύτεροι θα εντοπίσουν τα καλύτερα μελίσσια τους με τις πιο παραγωγικές μάνες τους από τις οποίες θα πρέπει να παράξουν τις επόμενες γενιές μελισσιών και βασιλισσών ώστε να βελτιώσουν ακόμη περισσότερο την παραγωγή του, Την ίδια στιγμή κάποιοι που ταΐζουν συνεχώς θα καλύψουν τις ελαττωματικές βασίλισσες και τα μη παραγωγικά μελίσσια τους και θα διαιωνίζουν μάνες που δεν παράγουν μέλι και θα συντηρούν μελίσσια που δεν μπορούν να ζήσουν μόνα τους
Η απάντηση λοιπόν στο ερώτημα: Πως μπορώ να ξέρω πόσες αποικίες μπορώ να έχω στο μελισσοκομείο μου είναι αυτή ακριβώς.
Σταματά να ταΐζεις και θα μάθεις
Δημοσίευση σχολίου