Η ανάρτηση αυτή είναι αφιερωμένη στο μεγάλο μουσικοσυνθέτη Δημήτρη Λάγιο γνήσιο τέκνο της Ζακύνθου που έφυγε τόσο πρόωρα όταν ο καρκίνος τον χτύπησε στα 39 του έτη.Θα είχε πολλά να μας προσφέρει αλλά ο θάνατος τον πρόλαβε.
Δημήτρης Λάγιος στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» στις 23-12-1989: «Έχω πρόβλημα με τον χρόνο. Δεν έχω με τον θάνατο. Ο θάνατος είναι φίλος μου, ο χρόνος είναι εχθρός μου. Ότι και να κάνεις στην τέχνη δεν φτάνει ο χρόνος»...
Ο θάνατος δεν στάθηκε φίλος του για να κάνει και να προλάβει ότι ήθελε. Ότι μπορούσε να κάνει με αυτό το αστείρευτο ταλέντο του να γράφει μουσική. Ο Απρίλιος, θα έλεγε κανείς ότι ήταν ο μήνας που τού τα έδωσε όλα και τού τα πήρε όλα, την ζωή (7-4-1952) αλλά και τον θάνατο (11-4-1991).
Ο Λάγιος έγραψε πολλά, μπορούσε εκατοντάδες ακόμα. Η εβδομαδιαία εφημερίδα "ΕΒΔΟΜΑΔΑ" έγραψε τότε ότι η ΖΑΚΥΝΘΟΣ έχασε την μούσα της. Είναι λίγες οι φορές που η πένα στέκεται μετέωρη, βουβή μπρος στον συλλογισμό τού χθες τού σήμερα και του αύριο. Το παλικάρι με την ζεστή καρδιά που ήταν πάντα και παντού παρόν, σήμερα λείπει.
Η Ζάκυνθος πονά και οδύρεται. Στο πρόσωπό του είχε βρει μετά από χρόνια την χαμένη της μούσα. Ο Δημήτρης Λάγιος δεν υπάρχει πια μαζί μας. Ο Λάγιος της Κύπρου, της Ζακύνθου, του Ασκηταριού, του Κάλβου, του Σολωμού, του Ελύτη, του ΙΝΑΤΙ...
Οι σειρήνες της γρήγορης επιτυχίας δεν στάθηκαν ικανές να σβήσουν ούτε για ένα λεπτό την αγάπη του για το νησί μας, για την μουσική του, για την παράδοσή του. Τον καλούσαν από παντού, σε διεθνή φεστιβάλ, έδινε διαλέξεις σε πανεπιστήμια και φόρουμ, ηχογραφούσε δίσκους με πασίγνωστους καλλιτέχνες και πάντα στο μυαλό του υπήρχε η ΖΑΚΥΝΘΟΣ και οι φίλοι του, οι συμπατριώτες του, ο καλοκαιρινός Αύγουστος, η δίψα του για την διοργάνωση εκδηλώσεων με τους ανθρώπους που αγαπούσε και τον αγαπούσαν.
Ήταν και αυτός ένας γνήσιος Ζακυνθινός σπουργίτης που όσο και αν τον είχαν πικράνει κάποιες μικρόψυχες και στενόμυαλες επιθέσεις δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς την παρουσία της γλυκιάς πατρίδας στην ζωή του. Η Κύπρος έγινε η δεύτερη πατρίδα του. Ένας τόπος που τα μαρτυρικά του πάθη έγιναν τραγούδια από τον ίδιο και τραγουδήθηκαν παντού στην μεγαλόνησο. Κατά ένα περίεργο τρόπο η ανθρώπινη ευαισθησία του καλλιτέχνη εκτιμήθηκε πιο πολύ στην Κύπρο από οπουδήποτε αλλού. Στο πρόσωπο του ο λαός του νησιού βρήκε έναν σύγχρονο λυράρη, κάτι από εκείνους τους παλιούς τραγουδιστάδες που όπου και αν περνούσαν εύρισκαν ένα τραπέζι στρωμένο και ένα ποτήρι καλό κρασί για να δροσιστούν.
Τα σπάνια αισθήματα του Λάγιου βρήκαν στον δοκιμασμένο λαό της Κύπρου περισσότερη αγάπη και κατανόηση. Ο Λάγιος ήρθε και έφυγε σαν άνεμος από κοντά μας. 39 Χρόνια έζησε σε τούτον τον κόσμο. Ζήτησε να σπαρθεί η τέφρα του στις δύο πατρίδες του. Στην θάλασσα της Κύπρου και της Ζακύνθου. Ζει στις αναμνήσεις μας, στις καρδιές μας, ζει μέσα από τα έργα του, έργα διαχρονικά που ζουν και θα ζουν, ακούγονταν και θα ακούγονται. Οφείλουμε όλοι εμείς να τον θυμόμαστε και να τον τιμούμε.
Ο Λάγιος ήταν ΖΑΚΥΝΘΟΣ και ΚΥΠΡΟΣ. Αλλά εδώ γεννήθηκε! Από εδώ πήρε τα ακούσματα τση αρέκιας και τση καντάδας. Έτσι μεγάλωσε και μεγαλούργησε (όσο πρόλαβε). Δήμο Λάγιο (όπως τον έλεγε μια γειτόνισσα του, η κ. Μιμίκα Μουδήλα αλλά και η μητέρα του), σε ευχαριστούμε...
Ευχαριστούμε θερμά την κ. Πέγκυ Λάγιου και την κ. Μιμίκα Μουδήλα που μας μίλησαν. Οι φωτογραφίες που παίζουν στην εκπομπή είναι από το προσωπικό αρχείο του Αείμνηστου Σταύρου Μουδήλα.
Διονύσης Νικολόπουλος
ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ
«Ρήγας Φεραίος», 1980. Εργασία πάνω στο προεπαναστατικό τραγούδι της
Ελλάδας. Κυκλοφόρησε σε δίσκο, σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων.
«Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας», 1982-83. Μελοποίηση του ομώνυμου έργου του Οδυσσέα
Ελύτη.
«Άη – Λαός», 1984. Στίχοι του Μιχάλη Μπουρμπούλη.
«Εδώ που γεννηθήκαμε», 1984. Στίχοι του Φώντα Λάδη.
«Ζακυνθινές Σερενάδες», 1985 – 1986. Τραγούδια του Τζώρτζη Κωστή.
«Λαϊκά Τραγούδια της Ζάκυνθος», 1985 – 86.
«Του Σολωμού και της Ζάκυνθος», 1985 – 86.
«Ζακυνθινή Εκκλησιαστική Παράδοση», 1985 – 86.
«Του Μαντολίνου», 1985-86. Μουσική Επτανήσιων συνθετών, διασκευασμένη για
μαντολίνο.
«Ομιλίες», 1987. Ανέκδοτο.
«Σκιές», 1988. Στίχοι δικοί του, του Τάμποτ Κεφαλληνού και της Κλαίρης
Αγγελίδου, με τη χορωδία του Πολιτιστικού Ομίλου «Διάσταση» της Λεμεσού.
«Έργα για Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων», 1990. Έργα γραμμένα για την Ορχήστρα
Νυκτών Εγχόρδων του Δήμου Πάτρας.
«Των Αθανάτων», 1988. Σε ποίηση απαγχονισμένων παλικαριών της Κύπρου.
Κυκλοφόρησε σε δίσκο το 1993.
«Ίνα τι», 1988. Μελοποίηση αποσπασμάτων ψαλμών του Δαβίδ. Κυκλοφόρησε σε
δίσκο το 1992, σε ενορχήστρωση Μιχάλη Χριστοδουλίδη.
«Ρωγμές» και «Σπουδές σ’ ελληνικά θέματα», 1990. Έργα για νυκτά έγχορδα.
Κυκλοφόρησε σε δίσκο το 1992.
«Ιδανικοί Αυτόχειρες», 1989. Μελοποίηση ποιημάτων του Κ. Καρυωτάκη.
Δισκογραφικό ανέκδοτο.
«Εγκώμιο Παιχνιδιού», 1989. Ορατόριο για παιδιά. Ανέκδοτο.
«Κάλβειος Ραψωδία», 1986-89. Συμφωνικό έργο πάνω στις Ωδές του Κάλβου.
Δισκογραφικό ανέκδοτο.
«Ερωτική Πρόβα στο Θάνατο», 1989-91. Σε στίχους δικούς του, κυκλοφόρησε σε
δίσκο το 1991, έπειτα από επίπονες προσπάθειες του Γιώργου Νταλάρα.
Δημοσίευση σχολίου