Το μέλι στην αρχαία Ελλάδα ήταν βασικό
κομμάτι της διατροφής του πληθυσμού. Απούσης της ζάχαρης, αποτελούσε την πρώτη
ύλη για όλα σχεδόν τα γλυκίσματα τους, ενώ ταυτόχρονα εμπλούτιζε γευστικά τις
σαλάτες τους και σχεδόν όλα τα πιάτα.
Οι πρόγονοί μας πίστευαν ότι το μέλι
ήταν θεόσταλτο δώρο, ότι έπεφτε από τον ουρανό με τις σταγόνες τις πρωινής
δροσιάς πάνω στα λουλούδια και τα φύλλα, και από εκεί το μάζευαν οι μέλισσες. Η
μελισσοκομία ήταν από τις πιο κοινές αγροτικές δραστηριότητες της εποχής και
σημαντική πηγή εσόδων για πολλούς. Σε όλη την τότε ηπειρωτική χώρα, στα νησιά,
αλλά και στην Αίγυπτο υπήρχαν πολλά μελίσσια που παρήγαγαν τον αγαπητό σε όλους
χρυσό πολτό. Εξαιρετικά δημοφιλές ήταν το μέλι της Αττικής, που ήταν θυμαρίσιο.
Το διατηρούσαν σε μεγάλους αμφορείς που
υπήρχαν σχεδόν σε κάθε σπίτι, και το ανακάτευαν με κρασί για να κάνουν σπονδές
στους θεούς και στις ψυχές των νεκρών.
Αποτελούσε την πρώτη ύλη για τα γλυκίσματα τους τα περισσότερα από τα οποία ήταν αγαπητά στο ευρύ κοινό. Τα
‘μελιτούττα’ ήταν απλές μελόπιτες, η ‘χρυσόκολλα’ ήταν ένα γλύκισμα από
λιναρόσπορους και μέλι, το ‘έκχυτο’ φτιαχνόταν από αλεύρι και τυρί ψημένο και
περιχυνόταν από κρασί μελωμένο, ενώ ένα άλλο γλύκυσμα φτιαχνόταν με αλευρωμένο
γάλα και έμπαινε σε ειδικά κύπελλα όπου γαρνιριζόταν με μέλι και πασπαλιζόταν
με σουσάμι.
Δημοσίευση σχολίου