Εγινα κι εγώ μελισσοκόμος… Και τώρα;

Η εισαγωγή μου στη Σχολή του Γεωπονικού πριν από επτά χρόνια και η πολύχρονη λατρεία του πατέρα μου για τη μελισσοκομία ήταν μόνο η αρχή για να πέσω στην παγίδα της ομορφιάς της μέλισσας και να «κολλήσω» κι εγώ με τη σειρά μου στο μέλι. Η ενασχόλησή μου με τη μελισσοκομία ξεκίνησε από τη μικρή οικογενειακή μονάδα, στην αρχή με φόβο για το έντομο, αλλά τελικά με θαυμασμό και ενθουσιασμό γι’ αυτό το θαύμα της φύσης. Η ασχολία με τη φύση και συγκεκριμένα με τη θαυματουργή κοινότητα της μέλισσας έκρυβε οφέλη πρωτόγνωρα για μένα.

Οι περισσότεροι μελισσοκόμοι από τους παλιούς και πολλοί απ’ τους νέους έχουν τη μελισσοκομία ως παράπλευρη ασχολία, ώστε να καταφέρουν να έχουν, με αυτές τις λίγες ώρες ενασχόλησης, κάποιο επιπλέον εισόδημα. Τα τελευταία χρόνια, μάλιστα, με τη συνεχή αύξηση της ανεργίας στους νέους (βάζω και εμένα στο σακί αυτό), υπάρχει μια τάση, θετική κατά την άποψή μου, προς την ενασχόληση με τον πρωτογενή τομέα. Αυτή δυστυχώς έχει ξεκινήσει από κακές βάσεις, καθώς δεν υπάρχει υποδομή για αυτή την απότομη στροφή της κοινωνίας στον αγροτικό κλάδο, αλλά όπως όλα ξεκινάνε στην Ελλάδα έτσι και αυτό ξεκίνησε από τα ΜΜΕ σαν μόδα. Η μόδα αυτή στρέφει τους νέους στην αγροτιά για να βρει ο καθένας το χαμένο «Ελ Ντοράντο» του.

Τα προβλήματα για τα οποία κανείς δεν σε προετοιμάζει τα ανακαλύπτεις στην πορεία και είναι πολλά. Θα μου πεις, παντού υπάρχουν προβλήματα. Σωστά, αλλά στην περίπτωση της μελισσοκομίας είναι παγιωμένα και δεν υπάρχει από καμία πλευρά διάθεση για αλλαγή πλεύσης.

Το ίδιο συμβαίνει και σε όλο τον αγροτικό τομέα, τον οποίο η Πολιτεία έχει επιμελώς παραμελήσει τις τελευταίες δεκαετίες. Η στροφή της κοινωνίας προς μια βιομηχανία υπηρεσιών είχε ως αποτέλεσμα να μας κάνει μαλθακούς και απόμακρους από τη φύση, η οποία μας θρέφει. Αποτέλεσμα λοιπόν, τώρα που χρειαζόμαστε τον πρωτογενή τομέα, να μην έχουμε τις βάσεις να ασχοληθούμε με τη σοβαρότητα που αρμόζει και τελικά να γίνονται σπασμωδικές κινήσεις, που πιθανότατα θα φέρουν αντίθετο αποτέλεσμα.

Ο αγροτικός τομέας είναι αυτός που μπορεί να δώσει τη λύση. Είναι ο τομέας μαζί με τον τουριστικό που αποτελούν τη «βαριά βιομηχανία» της χώρας και μπορούν να οδηγήσουν την Ελλάδα στην ανάκαμψη που έχει τόσο ανάγκη. Κανείς όμως απ’ την Πολιτεία δεν δείχνει να δίνει την πρέπουσα βαρύτητα σε αυτό το φλέγον ζήτημα.

Τελικά, ο μικρός παραγωγός, που προσπαθεί και αγωνιά για την καθημερινή πορεία της επιχείρησής του, δυστυχώς πρέπει να αντιμετωπίζει μέσα σε όλα και τα εμπόδια που του βάζει το κράτος και τα οποία πρέπει να υπερκεράσει για να επιβιώσει. Συγκεκριμένα, ο μελισσοκόμος ζητά προστασία από τα φυτοφάρμακα που εξοντώνουν το ζωικό του κεφάλαιο, ζητά να έχει πρόσβαση στο ράφι για να πουλήσει το προϊόν του, ζητά να συμπεριληφθούν ο βασιλικός πολτός και η γύρη στον Κώδικα Τροφίμων και Ποτών, ζητά την αξιοποίηση και άλλων προϊόντων μέλισσας, όπως η πρόπολη και το κερί.

Το αποτέλεσμα; Σιγή. Κόπος χωρίς αξία. Τα μέλια που υπάρχουν στα ράφια είναι εισαγόμενα και υποβαθμισμένα, ο βασιλικός πολτός στα φαρμακεία είναι σκόνη και έτσι προχωρά η ζωή του καταναλωτή, που ανυποψίαστος αγοράζει αυτά τα προϊόντα, επειδή η Πολιτεία «ξέχασε» να τον προστατέψει και άφησε στη μοίρα του τον μικρό παραγωγό, χωρίς προώθηση και ανάδειξη του συγκριτικού πλεονεκτήματος των ελληνικών προϊόντων έναντι των προϊόντων δεύτερης διαλογής.

Θα μου πεις, πάλι, τόσα προγράμματα έχει η Πολιτεία για ενίσχυση νέων αγροτών, ούτε αυτό σου κάνει; Δυστυχώς, είναι μια ακόμα παγίδα για να μοιραστούν χρήματα προς ενίσχυση ήδη στημένων επιχειρήσεων και όχι προς ωφέλεια νέων ανέργων, που θέλουν να ασχοληθούν με την αγροτιά και τους λείπει το κεφάλαιο.

Συγκεκριμένα, ένας νέος μελισσοκόμος, για να τύχει της ενίσχυσης αυτής, θα πρέπει να έχει στην κατοχή του 110 μελισσοσμήνη. Η ταπεινή μου γνώμη από τη μικρή μου εμπειρία στη μελισσοκομία είναι ότι όποιος έχει ήδη 110 κυψέλες δεν είναι νεοεισερχόμενος στο επάγγελμα και για να μπορέσει να συντηρήσει αυτό το ζωικό κεφάλαιο έχει επενδύσει ήδη αρκετά χρήματα για να στήσει την υποδομή που απαιτείται. Υποτίθεται ότι η κίνηση αυτή της Πολιτείας έπρεπε να λειτουργήσει σαν εναρκτήριο λάκτισμα για έναν νέο που δεν θέλει να είναι ακόμα ένας σερβιτόρος στην καφετέρια, αλλά θέλει να καταπιαστεί με τη γη και τους καρπούς της και δεν έχει την οικονομική δυνατότητα.

Υπάρχουν σωματεία, σύλλογοι, ομοσπονδίες, όλα όμως σώματα ακέφαλα, με ανθρώπους καθισμένους σε καρέκλες, χωρίς όραμα και ορμή. Η λύση δεν θα έρθει από αυτούς, αλλά κυρίως από εμάς, τους νέους, που, ενώ προσπαθούμε μουδιασμένοι να αντιμετωπίσουμε τη δυστροπία της εποχής που ζούμε, πρέπει να συνεργαστούμε και να αφήσουμε πίσω τη νοοτροπία της μονάδας, που τόσα χρόνια μαστίζει την κοινωνία μας. Η Πολιτεία είναι αμετακίνητη, επειδή εμείς δεν μιλάμε και τελικά δεν διεκδικούμε. Ας προσπαθήσουμε οι νέοι να αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν, να κάτσουμε σε θέσεις που μας τρομάζουν και να συνεργαστούμε για ένα καλύτερο μέλλον. Μόνο με συλλογική προσπάθεια θα υπάρξει αποτέλεσμα.

Καλαθάκη Χριστιάνα, Γεωπόνος-Τεχνολόγος Τροφίμων ΓΠΑ