Η Έλι ήταν 27 όταν την δάγκωσε ένα τσιμπούρι προκαλώντας της βορρελίωση. Όταν η ίδια πλησίαζε τα 45, αποφάσισε πως δεν θέλει να μάχεται άλλο να επιβιώσει, κάτι που άλλαξε όταν της επιτέθηκε ένας σμήνος από μέλισσες.
Η βορρελίαση είναι μια ασθένεια που αρχικά μοιάζει με γρίπη αλλά στη συνέχεια επηρεάζει τις αρθρώσεις, την καρδιά και το νευρικό σύστημα. Στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν προκαλεί θάνατο, καθώς θεραπεύεται με αντιβιοτικά.
Πίσω όμως στο 1996 η Έλι δεν ήταν σε θέση να αναγνωρίσει τα σημάδια της ασθένειας. Πίστευε πως εκείνο το μεγάλο κόκκινο εξάνθημα που μοιάζει με μάτι ήταν ένα ακίνδυνο τσίμπημα αράχνης. Η 27χρονη τότε Λόμπελ ήταν σε πολύ καλή φυσική κατάσταση και είχε γεννήσει τρία παιδιά. Εκείνα όμως τα συμπτώματα γρίπης που είχε εμφανίσει δεν υποχωρούσαν ούτε μετά από τρεις μήνες και πονούσε σε όλο της το σώμα.
«Ίσα που μπορούσα να σηκώσω το κεφάλι μου από το μαξιλάρι», θυμάται η ίδια.
Ο γιατρός που είχε τότε επισκεφτεί της είχε πει να μην ανησυχεί, καθώς επρόκειτο για έναν ιό που έκανε τον κύκλο του. Όσο ο καιρός περνούσε, η Έλι πήγαινε από γιατρό σε γιατρό και ο καθένας της έδινε διαφορετική διάγνωση. Σκλήρυνση κατά πλάκας, ερυθηματώδης λύκος, ρευματοειδής αρθρίτιδα, ινομυαλγία. Οι γιατροί αντιλήφθηκαν πως έπασχε από βορρελίαση όταν είχε περάσει ήδη ένας χρόνος και πλέον ήταν αργά.
Η ίδια θυμάται τον εαυτό της καθηλωμένο στο κρεβάτι ή το αναπηρικό καροτσάκι αδυνατώντας να σκεφτεί καθαρά. Η μνήμη της ήταν ελλιπής. Με το πέρασμα του χρόνου η κατάστασή της γινόταν χειρότερη, παρ' όλο που ακολουθούσε θεραπευτική αγωγή.
Μετά από 15 χρόνια ανέλπιστων προσπαθειών αποφάσισε να τα παρατήσει. Μετακόμισε στην Πολιτεία της Καλιφόρνια, όπου η ευθανασία δεν είναι παράνομη, με σκοπό να πεθάνει. Τρεις μέρες μετά την άφιξή της όμως ένας σμήνος από μέλισσες ήρθε για να την κάνει να αλλάξει γνώμη.
Ο σμήνος που ήρθε από το πουθενά
«Ήθελα να πάρω λίγο φρέσκο αέρα, να νιώσω τον ήλιο να αγγίζει το πρόσωπό μου και να ακούσω τα πουλιά να κελαηδάνε. Ήξερα πως μέσα στους τρεις ή τέσσερις μήνες θα πέθαινα. Το να μένω κουκουλωμένη στο κρεβάτι ήταν κάπως μελαγχολικό» αναφέρει η Έλι.
Εκείνη την περίοδο η ίδια δεν μπορούσε να σταθεί όρθια χωρίς βοήθεια. Είχε κάποιον να την προσέχει και να την καθοδηγεί στους επαρχιακούς δρόμους του Γουάιλντομαρ, της περιοχής που είχε επιλέξει να περάσει τις τελευταίες της μέρες.
Εκείνη στεκόταν απλώς κοντά σε ένα κατεστραμμένο τοίχο και ένα δέντρο, όταν η πρώτη μέλισσα εμφανίστηκε από το πουθενά και έπεσε πάνω στο κεφάλι της. «Ξαφνικά -μπουμ- υπήρχαν παντού μέλισσες» εξηγεί η Έλι.
Ο βοηθός της άρχισε να τρέχει, όμως η ίδια αδυνατούσε να κουνήσει τα πόδια της. «Ήταν στα μαλλιά μου, στο κεφάλι μου, άκουγα μόνο ένα τρελό βουητό στα αυτιά μου. Σκέφτηκα “ωω, αυτό είναι. Θα πεθάνω εδώ ακριβώς”».
Η Έλι ανήκει στο 1 – 7% του πληθυσμού που είναι αλλεργική στις μέλισσες. Όταν ήταν δύο, ένα τσίμπημα της προκάλεσε αναφυλαξία και παραλίγο να πεθάνει. Είχε σταματήσει να αναπνέει και την έφεραν στη ζωή με απινιδωτή. Η μητέρα της της είχε εμφυσήσει τον φόβο των μελισσών για να τις αποφεύγει.
Το σωτήριο τσίμπημα
«Άρχισα να κουτσαίνω. Έκρυψα τα μάτια μου γιατί δεν ήθελα να με τσιμπήσουν εκεί. Μετά από λίγο οι μέλισσες έφυγαν» αναφέρει η Έλι.
Όταν ο βοηθός της επέστρεψε για να την πάει στο νοσοκομείο, η ίδια αρνήθηκε, καθώς θεώρησε πως ο Θεός είχε στείλει τις μέλισσες για να την σώσουν από τη μιζέρια της. Έπειτα κλειδώθηκε στο δωμάτιό της και ζήτησε να έρθουν να πάρουν το πτώμα της την επόμενη μέρα.
Όμως η Έλι δεν πέθανε τελικά. Έκανε μάλιστα εξετάσεις αίματος οι οποίες έδειχναν πως ήταν απολύτως υγιής. Αυτό της έδωσε την ιδέα πως το τσίμπημα των μελισσών της έσωσε τελικά την ζωή.
Η ιδέα πως οι τοξίνες που προκαλούν προκαλούν κακό μπορούν να θεραπεύσουν δεν είναι νέα. Το δηλητήριο των μελισσών χρησιμοποιούνταν ως φάρμακο στην Ανατολική Ασία για αιώνες και το δηλητήριο του σκορπιού χρησιμοποιούνταν στη Κίνα για να θεραπεύσει διάφορες ασθένειες. Ακόμα και ο Μιθριδάτης ο πέμπτος του Πόντου είχε χρησιμοποιήσει δηλητήριο φιδιού για να σταματήσει αιμορραγία κατά την διάρκεια μιας μάχης. Παρ' όλα αυτά η σημερινή ιατρική δεν χρησιμοποιεί ευρέως τις τοξίνες. Σύμφωνα μάλιστα με τον δόκτωρ Γκλεν Κινγκ από την Αυστραλία, η επιστημονική κοινότητα έχει στρέψει ξανά το ενδιαφέρον της στο δηλητήριο.
Αυτό σημαίνει τελικά πως τα δηλητηριώδη ζώα και έντομα μπορούν να χρησιμοποιηθούν με πολλούς τρόπους για την θεραπεία ασθενειών, ειδικότερα αυτών που έχουν άμεση σχέση με το νευρικό σύστημα. Είναι αρκετοί οι γιατροί που έχουν ήδη στραφεί προς μια τέτοια κατεύθυνση.
Η Έλι δεν θα μπορούσε να συμφωνήσει περισσότερο: «Πρέπει να γίνουν έρευνες πάνω στα δηλητήρια και να ερευνήσουμε τι υπάρχει στην φύση που θα μπορούσε να μας βοηθήσει».
Πηγή
Δημοσίευση σχολίου